Drievoudig superfosfaat (TSP) was een van de eerste P-meststoffen met een hoge analyse die op grote schaal werd gebruikt in de 20e eeuw. Technisch gezien staat het bekend als calciumdiwaterstoffosfaat en als monocalciumfosfaat, [Ca (H2PO4) 2 .H2O]. Het is een uitstekende P-bron, maar het gebruik ervan is afgenomen omdat andere P-meststoffen populairder zijn geworden.

Productie
Het concept van TSP-productie is relatief eenvoudig. Niet-granulaire TSP wordt gewoonlijk geproduceerd door fijngemalen fosfaatgesteente te laten reageren met vloeibaar fosforzuur in een kegelvormige mixer. Granulaire TSP wordt op dezelfde manier gemaakt, maar de resulterende suspensie wordt als een coating op kleine deeltjes gesproeid om korrels van de gewenste grootte te vormen. Het product van beide productiemethoden mag enkele weken uitharden, aangezien de chemische reacties langzaam verlopen. De chemie en het proces van de reactie zullen enigszins variëren, afhankelijk van de eigenschappen van het fosfaatgesteente.
Drievoudig superfosfaat in granulaire (weergegeven) en niet-granulaire vormen.
Gebruik in de landbouw
TSP heeft verschillende agronomische voordelen waardoor het jarenlang zo'n populaire P-bron is. Het heeft het hoogste P-gehalte van droge meststoffen die geen N. bevatten. Meer dan 90% van de totale P in TSP is in water oplosbaar, dus het komt snel beschikbaar voor opname door de plant. Naarmate bodemvocht de korrel oplost, wordt de geconcentreerde bodemoplossing zuur. TSP bevat ook 15% calcium (Ca), wat zorgt voor een extra plantenvoedingsstof.
Een belangrijk gebruik van TSP is in situaties waarin verschillende vaste meststoffen worden gemengd voor verspreiding op het bodemoppervlak of voor toepassing in een geconcentreerde band onder het oppervlak. Het is ook wenselijk voor bemesting van vlinderbloemige gewassen, zoals luzerne of bonen, waar geen aanvullende N-bemesting nodig is om de biologische N-fixatie aan te vullen.

Beheerpraktijken
De populariteit van TSP is afgenomen doordat het totale nutriëntengehalte (N + P2O5) lager is dan ammoniumfosfaatmeststoffen zoals monoammoniumfosfaat, dat in vergelijking 11% N en 52% P2O5 bevat. De kosten voor het produceren van TSP kunnen hoger zijn dan die van ammoniumfosfaten, waardoor de economie voor TSP in sommige situaties minder gunstig wordt.
Alle P-meststoffen moeten worden beheerd om verliezen in het afstromend oppervlaktewater van velden te voorkomen. Fosforverlies van landbouwgrond naar aangrenzend oppervlaktewater kan bijdragen aan ongewenste stimulering van algengroei. Passende praktijken voor nutriëntenbeheer kunnen dit risico tot een minimum beperken.
Niet-agrarisch gebruik
Monocalciumfosfaat is een belangrijk ingrediënt in bakpoeder. Het zure monocalciumfosfaat reageert met een alkalische component om kooldioxide te produceren, het rijsmiddel voor veel gebakken producten. Monocalciumfosfaat wordt gewoonlijk toegevoegd aan diervoeders als een belangrijk mineraal supplement van zowel fosfaat als Ca.